Hallo, ik ben Alex en ik heb autisme en vandaag ga ik jullie vertellen hoe het voor mij was om niet naar school te gaan. Vandaag ga ik vertellen hoe het voor mij was om een thuiszitter te worden.
Een speciale school
Het begon op een speciale school. Het was voor mij moeilijk om me te concentreren op school. Ik werd daarop vaak aangesproken. Ze zeiden steeds “Alex, concentreer je”. Dat vond ik niet leuk, want ik kon er niks aan doen. Het lag aan de hoeveelheid licht en geluid van buiten, mijn hoofd zat dan helemaal vol met gedachtes. Ik wou er graag vanaf, maar het lukte mij niet. Zelfs nu vind ik dat heel moeilijk. Mijn leerkrachten vonden dat ik beter moest werken, maar ik kan niet meer dan mijn best doen. Toch, na een jaar, kon ik niet meer naar deze school. Jammer, want ik had daar leuke vrienden.
Een tweede speciale school
Maar het leven gaat verder, dus toen kwam ik op een tweede speciale school. Daar zat ik meer dan 2 jaar, ik vond het daar leuk. Ze vertelde mij dat 10 jaar te oud is voor groep 4, dus ik moest door naar groep 5. Daar kon ik het werk niet aan en werd ik vaak boos en verdrietig. Dat putte mij zo uit, dat ik de hele taxireis terug sliep. De volgende dag zat ik weer vroeg in de taxi en weer vond ik het werk zo moeilijk. Ik voelde mij heel erg gepest door de school toen ze besloten mij over te laten gaan naar groep 6. In groep 6 werkte ik wel oké, maar ik mocht niet meer komen werken op die school, dus moest ik naar een andere school. In een van de groepen was ik bang voor de juffen omdat ze mij op de grond duwde als ik iets verkeerd deed. Uiteindelijk werd ik een thuiszitter, ik had het idee dat ze mij allemaal niet begrepen. Mijn moeder vond het niet oké dat ik thuis zat, zij zei dat ik wel heel slim ben. Ze was zo lief om mij te helpen aan een school die mij wel kon helpen leren. Ze leerde mij slimmer worden en sociaal worden. Zo ben ik heel veel gegroeid in alles. Daar ben ik hen heel dankbaar voor en daardoor kan ik via 2Play (dat is een centrum voor autistische kinderen die ook niet meer naar een speciale school mogen) nu deze stap maken naar Amerika. YeeeeeJ
Nu Amerika
Ik vond het heel moeilijk om te horen dat we misschien naar Amerika zouden gaan. Ik dacht dat het toch niet zou gebeuren, want mijn ouders zeiden wel vaker dat we ergens heen zouden gaan. Toen hoorde ik in oktober 2015: “Je vader heeft de baan Alex, we gaan naar Amerika”L. Na een paar dagen denken vond ik het toch wel leuk, maar één maand voor de verhuizing wou ik mijn vrienden niet achterlaten, en mijn begeleiders ook niet. Dus gaf ik een feest bij mij thuis met al mijn vrienden en deden we een afscheid met mijn begeleiders, dat maakte mij weer blij. Maar toen L moest ik 20 januari met het vliegtuig naar Amerika. Ik was heel verdrietig, maar het is het beste voor mij.
Nu, in Amerika mag ik wel naar school. Er zitten veertien kinderen in mijn klas. Ik ga op dit moment een uur per dag naar school. Zo kon ik even wennen, want ik was al heel lang niet naar school geweest. Als ik naar de klas ga, doe ik dit samen met een begeleider, die blijft ook bij mij als ik in school ben. De mensen hier zijn heel erg anders. Ze willen veel beter naar je luisteren. Ze komen ook veel vaker met een oplossing. Ze hebben mij gezegd dat ik het zo goed doe en vanaf woensdag 27 april mag ik de hele dag naar school, samen met mijn begeleider. Dit vind ik heel erg leuk, maar ook heel spannend.
